FOTOĞRAF GÜLÜMSÜYOR
-ADANA-
Bu fotoğraf atölyemdeki masamın sol tarafındaki duvarda asılı.
Sevgili annem ve babam.
Sessizce ve gülümseyerek beni izlerler.
Sık sık onlarla göz göze gelirim.
Hemen her gün onlarla konuşurum.
Bugün “Anne, senin yaprak sarması yemeğini çok özledim” dedim.
Gülümsedi.
Çok güzel gülümser annem.
Etlisini de zeytinyağlısını da çok güzel yapardı.
Yaptığı gün sevinçten havalara uçardım.
“Yine yapar mısın, anne?”
“Tabi yaparım, iyi yaprak bulursan” dedi.
Ben konuşurum, o gözleriyle anlatır.
Biz konuşurken babam da bizi sessizce dinler.
Onunla da konuşurum zaman zaman.
Fenerbahçe ve Adanaspor’dan haberler veririm.
Mutlu olsun diye çok iyi gidiyorlar derim.
Neşesi kaçmasın diye zamların altında ezildiğimizden, korkudan konuşamadığımızdan, yani ülkenin acınası durumundan söz etmem.
Geçenlerde bir renk yapmak istedim. İstediğim gibi olmadı.
Babama sordum.
O, bir renk sihirbazıdır.
Bir gün bir müşteri tabelasının limon küfü renginde boyanmasını istemiş.
Limon küfü nasıl bir renktir?
Babam bir limonu alıp küflenmesini bekleyip rengi bulmuş.
“Baba, fuşya rengini bulmak için hangi renkleri karıştırmalıyım?”
Anlatıyor o da gözleriyle.
İyi ustaydı babam.
Onun gibi usta olmak isterdim.
Teşekkürler, anne.
Teşekkürler, baba.
Not: Sevgili okurlar, bu yazıyı öylesine yazdım. Siz de öylesine okuyun. Ölüm falan yok. Çünkü onlar yaşıyorlar.
